سلام.
دیروز که قصد داشتم بنویسم کمی مرتب تر بود فکرهام ولی مرورگر لعنتی عزیز بلاگفا رو بالا نمیاورد. تقریبا میتونم بگم به احتمال 99% روحم مریضه. مریض واقعی! یعنی نیاز دارم که قرصی دوایی شربتی آمپولی مصرف کنم یا حتی اگه پزشک تشخیص بده بستری بشم. این روزا یه آدم فوق العاده منفعلم که مغزش همه جا میره، ولی دست و پاش و بدنش رو نمیتونه حتی تا کنار سینک ببره و یه مسواک بزنه یا قرصاشو بخوره. وقتی میخوابه بدون برنامه میخوابه و هیچ برنامه ای نداره که کی بیدار بشه و وقتی بیدار شد چیکار کنه. یکی از متعفّن ترین و تنفر برانگیز ترین حالت ها و وضعیت های زندگیمو دارم تجربه میکنم که شاید نوشتنش بتونه بعدها خیلی بهم کمک کنه تا تکرار نشه.
به صورت خلاصه که بخوام عنوان کنم و پای شما رو به ادامه مطلب بازنکنم باید بگم حالم شدیدا بده! خیلی بیحال و رو به قبله حتی. انگیزه و توان و اراده و هیچ چیزی ندارم و ذهنم خیلی سریع دنبال چیزای منفی میگرده و دچار خمودگی بیشتری میشم.
اینبار هم نشد» شرح اون روز شماریه که حدودا تا یک هفته قبل ادامه داشت و تصویر خیلی واضحیه از چیزی که تلاش داشتم توی این دو پاراگراف توضیحش بدم. نمیتونم واقعا و مطمئنم باید کمک بگیرم ولی از کی و از چی نمیدونم. توی ذهنم شدیدا توکل دارم به خدا، ولی در عمل بازم یه چیز دیگه ام.
میخوام مدتی بدون رودروایسی هر چیزی که توی زندگی حالم رو حتی کمی بد میکنه بنویسم و یه راهی برای حذف، اصلاح یا تحمل راحت ترش پیدا کنم. بنابراین احتمالا پست های بعدی ادامه مطلب های طولانی ولی رمزداری خواهد داشت که شاید خودمم دیگه هیچوقت برنگردم بخونمشون. اون چیزی که برای بعدها یادگاری میذارم رو همین صفحه اول پست مینویسم که اگه رهگذری، وبلاگ نویسی، همسری، خواهری، برادری، دوستی، آشنایی، دشمنی یا هر چیز دیگه ای اومد و چیزی به ذهنش رسید برام بنویسه و شاید قدمی بردارم با راهنمایی هاش.
به یادگار از دفتر خاطرات نه خیلی قدیمیم و یادداشت بلندی که نزدیک به 5 سال قبل برای مهدی نوشتم و هیچوقت به دستش نرسید:
من خود واقعیمو یه جای دیگه جا گذاشتم، و میترسم یه وقت مُرده باشه
!*! جاده ای که ساخته بودم از روی خودم گذشت !*!
یه ,رو ,چیزی ,خیلی ,ولی ,های ,چیزی که ,و هیچ ,رو به ,چیز دیگه ,ادامه مطلب
درباره این سایت